Feels like hoooome to me, feels like hoooome to me

Na een flinke trein- en bustocht via Warnammbool, zijn we aangekomen in Mt. Gambier. Daar zagen we Jeff en Heather al klaarstaan om ons op te halen. Als kleine kinderen die terugkomen van hun eerste schoolreisje stonden wij voor de ramen van de bus te springen en te zwaaien. We zijn snel de bus uitgesprongen en onze Aussie ouders in de armen gevlogen! Oooh wat was het fijn om deze lieve mensen na vier lange jaren weer te zien! Een paar gelukstraantjes, keelbrokjes en dikke knuffels later zijn we naar Robe gereden. En ja mensen, dit is echt het allermooiste, zachtste, liefste, rustigste, vredevolste plaatsje op deze aarde!

Jeff heeft ons verwend met een heerlijk geel zuccinisoepje en ons, na 100 keer gezegd te hebben dat het zo fijn is dat we weer thuis zijn, bepakt met versgebakken Jeffbread, zelfgemaakte Mulberryjam en tomaatjes uit eigen tuin naar ‘ons’ huisje gebracht. Hier de eerste gevaarlijke white-tail-spider onder de koelkast gejaagd en kennis gemaakt met grote dode huismarmot Pjotr, die nog steeds op zijn sterfplek in de deurpost naar de douche ligt, omdat we nog niet de moed hebben gevonden hem te begraven.
De volgende ochtend konden we dan eindelijk onze oude vertrouwde route vanaf Long Beach naar de Robe Primary School lopen. Een prachtige wandeling over het strand en de rotsen met een adembenemend uitzicht over de azuurblauwe zee. Heerlijk!
Op school werden we gelijk voor de leeuwen gegooid en mochten we direct een les over Nederland geven aan de klas van Heather. Als leuke verrassing had Heather onze Nederlandse kinderliedjes cd nog bewaard, met daarop, jawel de Hippie Shake van K3. Marieke heeft hier 4 jaar geleden een dans op gemaakt voor haar klas en die blijkt achteraf favoriet te zijn geweest, want nu, 4 jaar later, konden ze niet wachten om het dansje weer te doen. In de grote gymzaal van de school werd de hele school bij elkaar getrommeld om de beroemde Nederlandse Hippie Shake te dansen. Daar stonden we dan, beetje bij beetje konden we ons wat pasjes van deze dans herinneren, en de rest hebben we er maar creatief bij verzonnen. De kinderen en leerkrachten vonden het fantastisch, wij wat minder..

Het is zo goed om in dit mooie plaatsje terug te zijn. Niemand is in die vier jaar ook maar een spat veranderd: “Oh glory” Heather, die alle stiltes wegkletst of lacht -- Lieve Jeff van 65, die elke minuut grapjes maakt over zijn goede looks -- “Mmm mmm” Kylie, één met de natuur -- Principal Chris McClay, nog altijd druk, druk, druk -- “Hi lovely girls”Jan Roberts, die ons nog steeds aan de lieve mrs. Doubtfire doet denken -- “I have other things to do” Nicole, die ons toen al niet mocht en nu nog steeds niet – Unieke Carissa, die ons direct uitnodigde voor ‘tea’ bij haar ouders thuis -- “Gday Gday” Elly, nog altijd even opgewekt achter de receptie -- En natuurlijk de kinderen van Robe Primary School, flink gegroeid, maar nog steeds even nieuwsgierig, beleefd en enthousiast als toen.

’s Avonds hebben Jeff en Heater ons mee uit eten gevraagd naar een heel leuk nieuw restaurant in Robe. Daar konden wij, omdat we deze reis nog geen één keer uit eten zijn geweest, natuurlijk geen nee tegen zeggen. En zo liepen we stipt 6.30 pm het allerhipste bejaardenbingo motel binnen voor een heerlijke maaltijd. Kylie was er ook bij en we hebben lekker eten afgewisseld met lekker kletsen. Gezellig!

De volgende dag moesten we helaas alweer afscheid nemen van Heather en Jeff, omdat zij dit weekend voor het 18e jaar naar het Jazzfestival in Halls Gap gingen.
’s Avonds kwam Jaymen bij ons op bezoek. En als Jaymen op bezoek komt dan kan het alleen maar een helel euke avond worden! Dat werd het ook. Lachen, praten, veel grappen gemaakt (vooral over ons), lachen, spelletjes spelen, Nederlandse les en vooral blijven lachen (gepaard met een flinke pets op zijn knieën).
Jaymen was vier jaar geleden al één van de leukste jongens (op onze Bennie papa’s na) die wij ons konden bedenken, 4 jaar later is hij dat nog steeds! Als iedereen op de wereld net zo van het leven zou genieten als hij dat doet, dan zou de wereld er vrolijker uitzien! Helaas woont hij behoorlijk wat kilometertjes bij ons vandaan

We hebben in Robe veel bezoekjes gebracht aan mensen die wij nog kenden van ons vorige bezoek. Jan Roberts werkte op vrijdag bij Marieke in de klas. Een jaar na haar pensioen, kreeg zij een virus waardoor zij nu al een heel lange tijd in een rolstoel zit. Haar benen zijn niet meer zo mobiel, maar haar stem werkt nog prima. We hebben lekker bijgekletst en vooral de laatste roddels van de school te horen gekregen.
Toen we weg wilden gaan zag Jan dat Milou op één slipper liep. Milou was zo eigenwijs om stug op haar trouwe, maar ouwe flipflops te blijven lopen, omdat ze nog geen goede vervanger had kunnen vinden die haar oldies konden evenaren. Op weg naar Jan had het arme slippertje het helemaal begeven. Jan vond het niet kunnen dat Milou op één blote voet door het dorp ging. Lief als ze is stond ze haar allermooiste, hypermoderne en knalblauwe Crocs af. Milou, groot fan van dit bijzondere schoenenmerk, nam de Crocs dankbaar aan en trots besefte ze dat ze nog nooit zo’n mooie outfit had gedragen. De knalblauwe Crocs vloekten totáál niet met haar rode rokje. Marieke ging heel lief wat meters achter Milou lopen, zij gunde Milou haar one minute of fashion wel en hoefde daar niet persé naast gezien te worden.

Die avond werden we uitgenodigd voor tea (Australisch voor diner) bij de familie van Carissa. Carissa is 34 en vrijwilligster op de Robe Primary School. Ze woont met haar ouders, broer Matty (the plumber) en zijn vriendin Kimberly op een boerderijtje net buiten Robe. We werden zo hartelijk ontvangen door de hele familie en de herinneringen (vooral onze niet helemaal correcte Engelse uitspraken) van 4 jaar geleden werden over tafel gegooid. Met de dvd van Adele en Rod Stewart op de achtergrond hebben we onze favoriet: seafood gegeten. Creyfish, garnalen, gerookte witvis en inktvis met mangosalade en macadamia’s dat was Mmmjammiee met een hele grote M! Na het eten, onder het genot van een bruin huisgebrouwen biertje en vers fruit (bijzondere combinatie), de dvd van P!nk bekeken. Nog een Malibu als slaapmutsje en toen moesten we helaas alweer afscheid nemen van deze gezellige familie.
Op onze laatste dag in Robe hebben we een wandeling langs de harbour en cliffs van Robe gemaakt op zoek naar de beroemde Obelisk van Robe. Het was een lange, warme wandeling, maar o wat was het het waard! Overal stonden waarschuwingsborden, dat we NIET van de wandelpaden afmochten gaan ivm met afbrokkelgevaar van de rotsen. Maar waar je aandacht aan geeft versterkt, (zien we altijd bij de kids in onze klas) en dat geldt dus ook voor ons. En we werden nog beloond ook, want het uitzicht vanaf de rotsen was veel en veel mooier!
De volgende ochtend zijn we naar Adelaide gereden. Leila, onze oudcollega van de Robe Primary School woont nu in een prachtig huis in de Adelaide Hills en wij mochten daar een paar dagen op visite komen. Wederom veel bijgekletst en geroddeld met Leila over Robe en haar nieuwe leven in Adelaide. We hebben gelijk even kennis gemaakt met haar twee nieuwe honden en we moeten toegeven, na een dagje wennen, konden wij, dierenvrienden in hart en nieren, het best goed vinden met deze viervoeters. Dat mocht ook wel, want Leila en haar vriend Paul werkten overdag, dus de honden moesten het met ons doen. We hebben het centrum van Adelaide weer opgezocht en genoten van natuurlijk de winkels, maar vooral van alle mannen die de meest lelijke valentijnsboeketjes, knuffelbeertjes en peperdure rozen aan het inkopen waren voor Valentine’s Day! Gelukkig hoefden wij ons niet eenzaam te voelen op deze commerciële liefdevolle dag, want Leila had een heerlijk, mierzoet Valentijnstoetje voor ons gemaakt. ’s Avonds hebben we even gekoekeloerd op de school van Leila. Ondanks dat we vakantie hebben is het toch wel heel fijn om weer even op een school rond te lopen. En daarna zijn we naar Mount Lofty, het hoogste uitkijkpunt in Adelaide, gereden. Mount Lofty was voor één avond omgetoverd in Mount Lovety, want we waren niet de enige personen die op het romantische idee waren gekomen om de stad te bekijken on Valentine’s night. We waren wel het enige triootje op de berg. Het uitzicht was prachtig! Doordat er geen hoge gebouwen in Adelaide staan, konden we alles overzien en elk verlicht huisje leek een klein kaarsenvlammetje in een zee van lichtjes! Super mooi! Wij hebben helemaal geen bloemboeketjes of foute knuffelbeer nodig.
Na twee gezellige dagen met Leila, moesten we alweer afscheid nemen van haar, Paul, onze nieuwe viervoetervriendjes en van ons luxe kamelen bestaan. Op naar Sydney, waar Marieke bekroond werd tot calculator of the day! Meneer hostelbaliemedewerker had ons 60 dollar te veel laten betalen voor ons hostel en daar kwam die slimme meid snel achter!
Verder was het hostel van alle gemakken voorzien: onze kamer was heerlijk 32 graden verwarmd, waar onze poriën lekker van open gingen staan; de stapelbedden hadden een luxe schommelfunctie, als de persoon onder je zijn teen bewoog dan schommelde het bed alsof je met windkracht 25 op zee zat; de ventilator produceerde weinig frisse lucht, zodat we geen kou konden vatten, maar maakte geluid alsof het een elektrische boormachine was, zodat we op deze heerlijke achtergrondmuziek in slaap konden vallen; de brandweer, naast ons hostel, rukte minimaal 15 keer per nacht met loeiende sirene uit, om ons te laten weten dat we op een veilige plek zaten; we mochten gratis naar de muziek van de nachtclub onder ons luisteren; de wastafels stonden middenin de gemeenschappelijke ruimte, zodat je tijdens het tandpoetsen geen tijd hoefde te verliezen en tegelijk met je tandpastasnoetje lekker kon kletsen met mederugzaktoeristen; de wastafels waren van klein formaat zodat onze voeten handig mee werden gewassen zodra je de kraan opendraaide en zo kunnen we nog wel even door gaan….We hebben een top tijd gehad in dit hostel, maar omdat we niet te verwend wilden leven hebben we toch besloten om na drie nachten een ander hostel te zoeken.
De eerste dag in Sydney zijn we naar het Australian Open of Surfing geweest in Manly. En omdat het zonnetje de volgende dag weer straalde mochten we van onszelf nog een dagje naar het strand en was Bondi Beach aan de beurt. Dag drie kregen we een tip om naar Watsons Bay te gaan met de ferry en vanaf daar te lopen naar South Head voor een fantastisch uitzicht over Sydney! We hebben hier bijna de hele middag op de rotsen gezeten en genoten van het uitzicht over zee en stad. Deze tip kregen we van Willem. Willem woont al een aantal jaren in Sydney en is een vriend van Bas ‘onze trouwe verhalenlezer’ Rovers. Hij kwam tevens met de tip om zondag naar het Tropfest in de Botanical Gardens te gaan. Dit is een filmfestival met dj’s en vindt plaats over de hele wereld. Er werden korte filmpjes van max. 7 minuten gedraaid . We moesten er wel op tijd zijn, want het is altijd heel erg druk. Kwamen wij uiteraard keurig op tijd aan om 14u. Nog geen kip te zien (op wat kids na) maar goed toch ons kleedje neergelegd in de brandende zon om alvast ons territorium af te bakenen. En uiteindelijk begon om ja ja 21u (lees 7 uur later) de eerste film te draaien. En inderdaad tegen die tijd was het hele terrein vol. Super gezellig, iedereen met kleedjes en een picknickvoorraadje. Wij hebben samen met Steven (Nederlandse vriend van Willem) en Willem en nog wat Aussies van de films mogen genieten. Er waren ook bekende filmsterren aanwezig, waaronder Nicole Kidman. Film 4 was nog niet begonnen of het begon te regenen. De eerste ‘laffe’ Sydney-naren stonden al op om snel het terrein te verlaten, maar wij als echte Nederlanders die wel gewend zijn aan een beetje regen en vooral niet van suiker zijn bleven keurig zitten. Na een tijdje ging het toch wel heel hard en toen leek het ons wel verstandig om ons eigen afdakje te creëren. Met behulp van 2 sjaals en Milou en Steven als afdakvasthouders konden wij toch met z’n vieren heel knus onder ons eigen gemaakte afdakje zitten met een behoorlijke thunderstorm die zorgde voor mooie lichtflits taferelen op de achtergrond. Na een tijdje heeft ons afdakje het begeven en wilden we toch het beste uit onze avond halen (op z’n Willems “get the best out of it”) en ach wat maakt het dan ook nog uit nat is nat…. Dus hebben wij een super avond gehad met regendansjes, buikschuiven over het blubbergras en douches onder stromende regenwatervallen….. wachtend op de DJ die nog zou komen aan het einde van de avond. Nou we kunnen jullie vertellen we waren drijfffffffffffnat en helemaal doorweekt en de DJ kwam uiteindelijk niet meer omdat het te erg noodweer was, maar wat een super avond! We hebben als één van de laatsten het terrein verlaten dat aan het begin van de avond vol zat met duizenden mensen… En om het geluk van deze avond helemaal volledig te maken heeft Marieke ook nog eens 10 dollar gevonden…Jippieee!
De laatste avond zijn we met Steven en Willem uit eten geweest, wat erg gezellig was, en gepraat over de mooie dingen die je allemaal kunt doen in je leven. We kwamen tot de conclusie dat we in Nederland onbewust vaak geleefd worden en op reis leven we zelf ons leven…. De avond hebben we afgesloten met een tochtje op de ferry door de harbour van Sydney met een super mooi uitzicht op de verlichte stad in het avonddonker. Een mooiere afsluiting hadden we zelf niet kunnen bedenken… Bedankt Whale…. En nu op naar Bali!