Ik zal het nooit vergeten,die warme winter met jou

13 weken, 46 slaapplaatsen, 8 vluchten, 33 busritten, 3 treinreizen, 8 fietsdagen, 11 paar schoenen (oeps nr.1), 10 flessen zonnebrand, 2 liefdesverklaringen, 1 scootertocht, 2 optredens (Laura Marling en Marieke Tepperik), 7 applecrumbles, 223 waterflessen, 18.932 waarbenjij.nu pageviews (thanks!), 26 facebookvrienden, 4 extreme sporten, 14 zonnebrillen (oeps nr.2) 9 musea, vele tempels en ontelbaar veel fantastische herinneringen verder, zijn wij vorige week op Schiphol geland.

Na gesmuld te hebben van een lekkere paasbrunch met onze families en vriendinnen was het tijd.
Time to say goodbye. Niet alleen van de mooie, geweldige, fantastische reis, maar ook van elkaar. 13 weken lang hebben wij non-stop samen geleefd, gelachen, gepraat, geluisterd, gezongen, gedanst en genoten, zonder elkaar ook maar een uur uit het oog te verliezen. Cause that's what friends are supposed to do, oh yeah ;).

Voor de liefhebber zullen we kort beschrijven hoe onze laatste weken in Vietnam eruit hebben gezien. Ons vorige verhaal eindigde in Nha Trang. Met de nachtbus zijn wij naar Hoi An gereden. Een lange rit, maar onze nieuwe reisvrienden Rosa en Rens, hebben de lange reis een stuk aangenamer gemaakt. Tot diep in de nacht hebben we in het donker, omdat om 21.00 uur het licht al uitging, heerlijk gekletst over van alles en nog wat.. echt gezellig!
In Hoi An ging het echter helemaal mis. Waar we de gehele reis onszelf en vooral onze portemonnee prima onder controle hadden, gingen in Hoi An alle remmen los. We raakten volledig de controle over onszelf en over elkaar kwijt, laat staan dat we nog enige beheersing over onze portemonnees hadden.
Hoi An barst van de kleding- en schoenenwinkels waar de klant zijn/haar eigen kleding en schoenen kan ontwerpen. Werkelijk alles is mogelijk! Met pen, papier, een mand vol lapjes stof en een centimeter maak je binnen een half uur je eigen ontwerp en de volgende ochtend ligt je nieuwe kledingstuk klaar. Dat dit verslavend werkt, ondervonden wij al snel. Wanneer Marieke haar nieuwe schoenen ging ophalen, zag Milou in de winkel weer een leuk model staan. Wanneer Milou de daarop volgende ochtend haar schoenen op ging halen, werd Marieke weer geïnspireerd door het schoenenparadijs. Zo hebben wij 5 ochtenden gevuld met het ophalen en ontwerpen van nog meer nieuwe schoenen. Bij deze voorspelbare ochtendrituelen, horen gestructureerde middagen. Dus gingen wij elke middag op het fietsje naar het strand 4km verderop om bij te komen van het harde ontwerpen in de ochtend. Lekker zwemmen, boekje lezen of een potje volleybal met Rens en Rosa. ’s Avonds altijd even spieken of onze nieuwste schoenen misschien al klaar waren, maar dit was structureel niet het geval.

Na 5 dagen ontwerpstress was het tijd voor ontspanning in Hué. Hué is de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam en heeft een aantal monumenten die op de werelderfgoedlijst van Unesco staan. We hebben een eigen drakenboot gehuurd bij een lokale schipper. Met de drakenboot hebben we in een drie uur durende tocht langs verschillende tempels en monumenten gevaren. Ondanks de regen was het een erg leuke tocht met als afsluiting een bezoekje aan de Verboden Stad.
Van Hué gingen we weer met de slaapbus naar Hanoi, dit keer helaas zonder onze vrienden R&R, zij bleven wat langer in Hué. De tocht in de bus duurde 16 uur en was voorzien van verschillende lancerings- en hobbelfaciliteiten doordat wij achterin de bus mochten slapen. Om de 5 minuten werden we letterlijk vanuit ons slaapbed omhoog gelanceerd om weer terug te vallen op het bed om vervolgens weer omhoog gelanceerd te worden. Een pijnlijke reis, zonder slaap dus, maar we waren in Hanoi en werden vrolijk verwelkomd door een tiental dode honden die met hun voorpootjes aan de vitrines van kleine eetwinkeltjes hingen te wachten om opgegeten te worden.
Vanuit Hanoi hebben we een tussentijdse trip gemaakt naar Halong Bay, ook eentje van de werelderfgoedlijst van Enesco. Halong Bay heeft 1969 kalksteen eilandjes waar we met een prachtig pas opgeknapt schip doorheen voeren. Dit pas opgeknapt mag je heel letterlijk nemen, want de verf was nog nat waardoor onze slippers een prachtige rode zool kregen. Halong Bay vonden wij prachtig, een magische omgeving die alleen maar mysterieuzer werd zodra de zon onderging en de mist boven het water kwam te hangen echt b-e-a- utifulll! We hebben een grot bezocht waar onze gids prachtige sprookjesverhalen over kon vertellen en er ook direct bij vertelde dat het allemaal niet echt gebeurd was. Dat onze gids Toa een nuchtere jongen was bleek nogmaals toen wij helemaal onder de indruk vroegen hoe de waterbron in de grot kon ontstaan. “Ooh, dat water komt gewoon uit de kraan en wordt met een waterslang hier naartoe gebracht, is gewoon nep” Geweldig!
Na het bezoekje aan de grot, stond onze favoriete activiteit op het programma: kayakken! Tot onze grote verbazing ging dit waanzinnig goed! Zonder al te veel omwegen vloeiden wij soepel onder grotten door. Helaas was dit van korte duur, want we hadden wat laat in de gaten dat het water nogal ondiep was, waardoor we vast kwamen te zitten. We konden geen kant op, kregen geen beweging in het kayakje en schepten alleen maar modder met onze peddels. Oohhh we hadden te vroeg gejuicht. Na een tijdje scheppen en duwen kwamen we wat losser te zitten en na een aantal minuten konden we weer verder peddelen, wat uiteraard weer super strak ging! We sliepen die nacht op ons mooie schip, welke ons na, wat spelletjes gedaan te hebben met onze medereisgenoten, heerlijk in slaap geschommeld heeft. Een toptrip!
In de ochtenden lopen we regelmatig een rondje om het Hoan Kiem Lake. Toen Milou haar ronde aan het hardlopen was kwam ze een badmintonveldje tegen waar wat Vietnamezen om kwart over 7 ’s ochtends al aan het badmintonnen waren. Milou bleef even staan, kreeg direct een racket in haar handen gedrukt en heeft een paar potjes mee gemept. De Vietnamezen konden geen woord Engels maar wel heel, maar dan ook heel hard lachen als ze missloeg, wat regelmatig gebeurde (wat overigens niets te maken had met haar badmintontechniek, maar volledig te wijten was aan de harde wind en de goedkope shuttles:)). Toen we ’s avonds rustig zaten te eten op een balkonnetje werden we opgeschrikt door een keiharde knal en een mega grote vuurbal. Echt alles om ons heen werd ineens verlicht. We zaten trillend op onze stoel van de schrik. Wat was dat, het leek een bomexplosie. Gelukkig bleek dat mee te vallen, één van de honderden kabels die over de straten lopen was losgeschoten dat gaf een enorme elektriciteitsschok en knal… levensgevaarlijk!

In Hanoi waren Rosa en Rens intussen gearriveerd. We hebben onze laatste avond met hen doorgebracht en zijn naar de Waterpuppetshow geweest. Een origineel poppenspel in het water begeleidt door een band met traditionele muziek. Daarna hebben we onszelf getrakteerd op een lekkere applecrumble mmm onze favoriet in Hanoi.
In Hanoi sliepen we in het Luxe Hotel. En wij hadden de luxe dat we in het torenkamertje mochten slapen, en bepakt en bezakt met een aantal kilo extra schoenen 12 trappen op mochten lopen. Pfoe dat waren deze vermoeide luxekamelen niet meer gewend. We deelden onze verdieping met de twee schoonmaaksters van het hotel. Zij lagen met een matras op de gang waar onze kamer aan vast zat en dat was het enige plekje wat ze voor zichzelf hadden. De schoonmaaksters waren, in tegenstelling tot de rest van het personeel van het hotel, ontzettend lief voor ons, wat waarschijnlijk kwam door onze avondliedjes die wij nogal luid zongen voor elkaar. Ze spraken op ‘good morning’ na geen woord Engels, maar zorgden super goed voor ons. We werden ’s middags gewenkt om bij hen bamboe te komen eten. Met een hakmes werd de schil van de bamboe eraf geslagen, waarna je het vruchtvlees in je mond stopt om te kauwen. Als je uitgekauwd en gesabbeld bent spuug je de bamboe weer op de grond. Super leuk, maar wat is het raar om dat enige kleine vierkante metertje wat ze al hebben vol te spugen met onze afgekloven bamboestukjes. Onze laatste dag hebben we een klein afscheidsfeestje gevierd met de schoonmaaksters. We hebben taartjes gekocht als dank voor hun goede zorgen en ze samen opgegeten op onze gezamenlijke gang. Zonder woorden, met veel gebaren en glimlachjes. Wat een lieverds!
Onze laatste dagen in Vietnam hebben wij nog één keer gezworven over de grote markten op zoek naar een souvenir voor elkaar, die we in het vliegtuig pas open mochten maken. Milou heeft snel nog even de Lonely Planet van de USA voor een prikkie gekocht, terwijl Marieke’s gedachten al richting Zuid Afrika gingen. Wat erg! We waren alweer bezig met onze volgende reis, terwijl we nog in Vietnam liepen! Deze warme winter zullen wij echter niet vergeten… het was fantastisch!
Lieve, trouwe lezers, bedankt voor jullie leestijd en leuke reacties! Top!
We zien jullie snel in real life of over een aantal jaar weer op deze site ;)