We've got hearts that want to love but only fight

Na wat hectische uurtjes bij de grensovergang naar Cambodja, reden we ’s avonds het geweldige Siem Reap binnen. Wauw we waren direct verliefd op dit leuke plekje (nu worden wij vrij snel verliefd op nieuwe plekken, maar zo voelt het ook echt)! We wisten al dat wij van de stad houden, maar deze stad heeft iets leuks en liefs over zich heen wat we niet goed kunnen omschrijven (zoals zoveel deze reis en wat we nu wel gaan proberen, zoals zo vaak deze reis). De nachtmarkt, de mensen, de onmeunig grote resorts, de kleine woonhuisjes en hutjes van de locals en de eettentjes, die we gelijk even uitgeprobeerd hebben natuurlijk.
Siem Reap is een toeristische trekpleister dankzij de tempels van Angkor Wat. We besloten, ons favoriete vervoersmiddel, de fiets te huren en hebben een 40 kilometer lange fietstocht gemaakt langs de tempels. We zijn geen tempelfan, maar deze immens grote, ruige tempels brachten daar verandering in. Fantastisch vonden wij het! Onvoorstelbaar hoe mensenhanden dit ooit gemaakt kunnen hebben! Onze interesseboog houdt het normaal gesproken altijd maar twee kerkjes, twee tempels, twee vulkanen, twee museums of twee andere bezienswaardigheden vol en dat was dit keer ook het geval. We hebben twee grote tempelcomplexen van binnen en buiten bestudeerd en de rest vanaf een afstand bekeken, wat we nog steeds ontzettend indrukwekkend vonden!
De volgende dag hebben we ons fietsje weer gepakt en zijn off the road door het mulle zand de “binnenlanden” van Siem Reap binnen gefietst. We wilden graag de dorpjes buiten het stadsleven zien en die hebben we gevonden. Onderweg even gestopt bij een meertje waar kinderen aan het skinny dippen waren. We hebben met handen en voeten met ze gebabbeld en wat liedjes gezongen (leerkracht ben je overal). In de brandende zon zijn we teruggefietst en hebben we onszelf getrakteerd op Milou’s favoriete bezigheid: marktjes bezoeken, want dat hadden we nog niet gedaan deze reis. Daarna op Ilonaotten.waarbenjij.nu’s aanraden een overheerlijke ijsco gescoord bij the Blue Pumpkin, een wel heel Westers tentje midden in de stad.
Phnom Penh was onze volgende reisbestemming. In de stad is veel te zien over de geschiedenis van het land. En dat deze geschiedenis gruwelijk is, is een ding wat zeker is. Het boek ‘Ik buig mee met de wind’ (absolute aanrader!) had ons al een klein kijkje gegeven in het leven van de ‘normale’ burger tijdens de machtsovername van de Rode Khmer in het land. Op the Killing Fields en de, tot gevangenis omgebouwde, school S21 kregen we een kleine indruk van wat er in die tijd allemaal is gebeurd. En op welke manier miljoenen inwoners van Cambodja werden behandeld, mishandeld en vermoord (25% van de bevolking is gestorven tijdens deze oorlog). We zullen niet ingaan op de details, maar de waarheid is hard, keihard en voor ons onbegrijpelijk. En dan te beseffen dat er op veel plekken in de wereld nog steeds van deze gruweldaden plaatsvinden. ’s Avonds hebben we gegeten bij Friends, een restaurant wat straatkinderen uit Phnom Penh de kans geeft om een interne horeca-opleiding te volgen. Mooi initiatief en bovendien errug lekker eten!
Op een terras werden we aangesproken door een wat oudere man. “Are you from French?” “No sir, we’re from Holland.” “GODVERDOMME, jullie spreken met een Frans accent!” Zo maakten wij kennis met Jan, 84(!) jaar uit Mokum. Jan is ‘an old seaman’ en heeft 20 jaar in Amerika gewoond. Nu woont hij overal en nergens en trekt zo de wereld rond. We hadden wel uren naar deze man met zijn mooie levensverhalen kunnen luisteren en dat hebben we ook gedaan. Jan vond het op zijn beurt fetasties om ff te babbele met twee jonge wijfies. Toen het terras ging sluiten moesten we helaas alweer afscheid van Jan nemen: “Tis bedtijd wijfies, en nou oprotte jullie, wegwezen, daaag!” Wat zijn er toch mooie mensen op de wereld!

We zijn met de bus Vietnam binnengereden en jullie raden het al… het was liefde op het eerste gezicht! Al bij de eerste rijstvelden voelden wij de vlindertjes alweer ontpoppen in onze buik, en toen we Ho Chi Minh City binnen reden waren de vlinders niet meer te houden. Dit was pure liefde! Een mevrouw werd ook op ons verliefd bij het uitstappen uit de bus. Zoals gewoonlijk staan er mensen klaar om je hun hostel in te lokken, maar deze mevrouw wilde ons wel heel graag hebben. Helaas was deze liefde van korte duur. Ze achtervolgde ons schreeuwend door de straat, dat we in haar hostel moesten slapen. Na 10 keer vriendelijk uitgelegd te hebben dat haar hostel toch echt iets te prijzig was voor ons, besloten we een klein leugentje te vertellen om van haar af te komen. Namelijk dat wij al een hotel hadden geboekt. Ze geloofde ons niet, maar wij liepen resoluut naar binnen… om 2 minuten later weer naar buiten te komen, het was toch een beetje een duur hostel. Nou dat hebben we geweten, madame was behoorlijk op haar teentjes getrapt dat we gelogen hadden. We vonden een goedkoop hostel, helaas vlakbij haar hostel waardoor we de rest van de week nageroepen werden door haar: “liar, liar, liar, liar!!” Dat was de eerste en gelijk ook de laatste wat minder vriendelijke Vietnamees die we tegen zijn gekomen, eigen schuld, hadden we maar niet moeten liegen.
Onze eerste twee dagen in Vietnam stonden ook in het teken van geschiedenis en oorlog. We hebben allebei eindexamen moeten doen over de Vietnamoorlog, dus we vonden het super interessant om wat meer over deze oorlog te weten te komen. We zijn naar het War Remnants Museum geweest, waar een enorme hoeveelheid foto’s uit de Vietnamoorlog werd getoond. Gemaakt door, in onze ogen, wel heel dappere fotografen. De foto’s waren prachtig, maar logen er niet om. Vreselijke beelden gaven weer hoe er met onschuldige mannen, vrouwen en kinderen werd omgegaan en dat alles om één ding macht, macht en nog eens macht, bah!
De volgende dag hebben we de Cu Chi-tunnels bezocht. De tunnels gegraven door de guerrillastrijders van de Vietcong om zich in te verbergen voor de Amerikanen en zo tegen ze te kunnen strijden. Op een ontzettende leuke en interactieve manier werd laten zien hoe de Vietcong zijn tunnels groef, maar ook welke tactieken zij gebruikten om de Amerikanen in de val te lokken. Ontzettend indrukwekkend!
We hebben ’s avonds gegeten met Rob, onze Heetense konijnenvriend ;) Rob loopt stage in HCMC en kon al veel vertellen over de stad. En niet alleen over de stad, Rob is de eerste persoon op aarde die ons met behulp van bierflesjes en colaglazen heeft kunnen uitleggen hoe de wereldeconomie, de beurzen en wisselkoersen in elkaar zitten en we begrijpen het ook nog! Wat een held!
We hebben genoten van Ho Chi Minh City, met al zijn leuke parken vol met spelende kinderen en volwassen, marktjes, en scooters, heel veel scooters. HCMC heeft 9 miljoen inwoners en meer dan 6 miljoen scooters! Wat oversteken voor ons onmogelijk maakt. Zo af en toe hebben wij weer een ouderwetse “oversteekmoeder “ nodig. Marieke die dapper voor een paar scooters en auto’s wilde oversteken sprong angstig achteruit. Een lieve voorbijgangster zag het gebeuren, pakte haar hand vast en is samen met ons de straat overgestoken. Dat is Vietnam!
En toen gingen we op weg naar Mui Ne. Onverwacht en zonder voorbedachte rade zijn wij hier beland in een ‘voor ons’ luxe kamelen leven. Dit als gevolg van Marieke’s angst voor honden (nou ja angst kun je het niet noemen, ze houdt er gewoon niet van wanneer honden met vlooien bij haar op haar handdoekje komen zitten als zij lekker aan het zonnebaden is). Ze werd aangesproken door het baasje en toen volgde er een gesprek. Het baasje (Tom) is een Vietnamese jongen die 4 jaar gestudeerd heeft in Nederland (wat niet vaak voor komt). Na even kletsen nodigde hij ons uit voor een drankje aan het zwembad in zijn Resort. Dat hebben wij weer, een Resort eigenaar…vervelend!
Dezelfde avond hebben we met Tom de beste Mojito’s van Mui Ne gedronken in een waanzinnig mooie club aan zee. Echt een plaatje! Toen onze dansvoeten begonnen te kriebelen, zijn we naar een andere club gelopen en hebben daar, voor de derde keer deze reis, alleen op de dansvloer gestaan. Houden de mensen hier niet van dansen? Of dansen wij echt zo slecht dat ze niet naast ons gezien willen worden? Na keihard gedanst te hebben op de laatste Vietnamese clubhits, waren we wat oververhit. En wat doe je als je oververhit bent en de zee naast je voeten ligt? Juist! Skinny dippen! Nouja niet helemaal skinny natuurlijk, zoveel naakte schoonheid zou Tommie niet aankunnen. Voordat Marieke haar jurkje over haar hoofd heen trok, wilde ze hem nog even waarschuwen voor de Hollandse onderbroekenklederdracht. “Do you know strings?” “In Holland we wear strings, is that oke?” Tommie leek het niet te begrijpen, dus Marieke zette haar versnelling in de achteruit en liep met haar handen over haar derrière, heel beschaafd, achterwaarts het water in. Heerlijk plonzen in de zee, om vervolgens het zand van ons af te spoelen in Tom’s resortzwembad. Waar de schoonmaakster de schrik van haar leven kreeg, toen ze deze drie onderbroekhero’s ’s avonds laat het resort via de achteringang binnen zag sluipen.
De volgende ochtend wekte Marieke haar wekker ons voor een heerlijk stukje hardlopen op het strand. Helaas zat de wekker met zijn bolletje nog in Nederland en had uit zichzelf de zomertijd ingesteld. Waardoor wij ons om half 7 ’s ochtends al zaten uit te sloven op het strand. Hierdoor hadden we wat extra tijd over om door te brengen met onze nieuwe vriend Tommie, voor we naar Nha Trang zouden vertrekken. Een bijzonder afscheid want Tom heeft bij zijn geplande reis van een maand naar Scandinavië in juni, 2 maanden Nederland bijgeboekt (alsof het niets kost). Gezellig dachten wij. Tot Milou op weg naar Nha Trang een mail kreeg met daarin een verzoek, welke verderop in de mail overliep in een aanzoek (helaas zonder ringen). Het verzoek of ze tot de zomer op hem wilde blijven wachten, zodat hij haar tegen die tijd misschien wel een aanzoek (met ringen) kon doen! Nieuw vriendje zag een leven met Milou wel zitten en wilde last minute zijn kans nog even grijpen.
In Nha Trang hebben we een bootsnorkeltrip geboekt. Op het foldertje werd deze trip enorm mooi aangekondigd met prachtig koraal, gekleurde vissen, traditionele muziek, heerlijke lunch, vers fruit en een bezoekje aan de Floating bar. Vol verwachting klopte ons hart. Nou, we kunnen jullie vertellen, dat dit de meest overschatte trip ever was. Maar wij hebben nog nooit zo hard gelachen. Tot en met het niet zo bijzondere snorkelen en de redelijke lunch ging het nog wel, maar na de lunch toen wij dachten: Nú zullen we dan wel echt naar een mooi plekje gaan, legde de boot aan bij een steiger midden in de zee en was het tijd voor muziek. De microfoons, gitaar, drumstel en de tamboerijn uit de Tweede Wereld Oorlog werden uit de kast getoverd en binnen no time barstte er muziek uit de speakers (wat klonk alsof de speakers elk moment opgeblazen konden worden). Bloedserieus stonden daar te spelen: de scheepsjongen, de kok en de kapitein: Hallo Jostiband! Echt het was gênant, maar we kwamen niet meer bij! Gieren van het lachen en proberen het in te houden, want dat was misschien niet zo netjes. Marieke die zich echt niet in kon houden beloofde Milou en zichzelf bij het tweede nummer, die over de Vietnamoorlog ging, wat gepaster te reageren, maar goed toen werd ze er net op dat moment uitgepikt om met dit liedje mee te dansen op het geïmproviseerde podium. Je ziet het vast voor je, Marieke kwam niet meer bij en deed krom van het lachen een poging om mee te dansen met de muziek. Blijkbaar viel het bij zowel het publiek als de Jostiband wel in de smaak, want Marieke wilde net het podium aflopen toen de leadzanger riep “He lady , lady stay here, can you sing? Met een overweldigend applaus van het publiek, kon Marieke niet meer terug en kreeg ze de microfoon in haar hand gedrukt. Net toen ze de eerste regels van “Josti Josti Josti Josti baaaaand “ wilde inzetten, werd het Hollandse “potje met vet” ingezet door de Vietnamese band, wat toch indrukwekkend was. Vooruit, dit heeft ze uit volle borst meegezongen om de band niet teleur te stellen. Haar geluk kon niet op, want daarna werd ze voor de 3e keer het podium op getrokken om met één van de Springrolls (ons koosnaampje voor Aziaten) te dansen, die al de hele boottrip op een verleidelijke, ietwat irritante manier onze aandacht liep te trekken en zijn kans zag. Na deze acts werd de Floating bar aangekondigd, fiewww dachten wij nu komt het relaxte gedeelte. We zagen het al helemaal voor ons: barretjes, gezellig eromheen zitten en lekker dobberen onder het genot van een lekker drankje. Nou de Floating Bar maakte het plaatje compleet. De scheepsjongen werd het water in gecommandeerd, vervolgens werd een kleine autoband het water in gegooid, daarop werd een plankje met een teiltje bevestigd, met daarin een karafje Happy Water en plastic bekertjes: de drijvende bar! Muziek uit de speakers, badderpak aan en gaan met die banaan. Wat maakte het toen ook nog uit! Ook al was het de slechtste, minst mooie trip van de reis, hij staat wel genoteerd als de meest hilarische :). Wij zijn het water in gesprongen en hebben daar geproost op deze onvergetelijke dag.

Cheers!