Toe-toe-toe-toe-toeter met Romana op de scooter

Allereerst ontzettend bedankt voor alle leuke reacties op deze site. We vinden het heerlijk om wat van jullie te horen en we blijven graag op de hoogte van alle sappige roddels in Nederland:)

We hadden erg veel zin om naar Bali te gaan. Na 6 weken ontzettend genoten te hebben in 2 landen met een Westerse cultuur, snakten wij nu wel naar de Aziatische cultuur. Eenmaal in Bali aangekomen, werden wij verwelkomd door volop sunshine en een warmte + luchtvochtigheidsgehalte waar wij als Dutchies niet aan gewend zijn. Dat was even wennen. Ook in het Aziatische hostelleven moesten we even inkomen. We hadden een cheap hostel, wat op zich prima was, maar de (bloed)vlekjes in de lakens stonden ons niet helemaal aan. Milou die er van overtuigd was dat het bedbugs vlekken waren heeft zo ongeveer de hele avond en nacht met een zaklamp op haar hoofd panisch geprobeerd de beestjes op heterdaad te betrappen (die zij een paar dagen daarvoor levensgroot had gezien op google, met alle gevolgen van dien). Marieke die zich al bij de situatie had neergelegd heeft Milou nog meerdere malen gerust proberen te stellen, maar dit mocht niet echt baten. Daarbij was het matrasplankje van Milou te groot voor haar bed, zodat het matras allemaal hobbels onder haar rug gaf, een perfecte verstopplek voor bedbugs! Voor ons beiden was het een onrustige nacht met vrijwel geen slaap. Af en toe hoorde Marieke weer de deetspuit, met Milou’s idee daar achter, dat zal die bedbugs wel killen! De volgende ochtend heeft Milou maar een luchtbedje gekocht, zodat ze in ieder geval zeker was dat de bedbugs(mochten ze er toch geweest zijn) haar in ieder geval niet te grazen konden nemen en ze met een bedbugs-vrije backpack verder kon reizen.
Die dag hebben we op het strand in Kuta een surfboard gehuurd en eens gekeken hoe het zat met onze surfskills die we 4 jaar geleden in Australië opgedaan hebben. Het grootste surfboard uitgezocht ( de kenners weten wel waarom) en daar ging Milou als eerste heldhaftig de hoge golven in met haar board. Nog geen paar minuten later stond ze al te shinen op haar eerste golf. Ook Marieke had al snel een goede golf te pakken. Oké de techniek laat misschien nog wat te wensen over, maar in ieder geval hebben we een paar keer op ons board kunnen staan en een verbluffende indruk achter gelaten op de locals, die ons maar al te graag surfles wilden geven voor een handje vol rupiah. Hadden wij niet nodig! Na 2 uur hadden we er genoeg van en gingen we moe, maar voldaan en met verbrande billen terug naar ons hostel. Wat wel erg leuk was aan ons hostel, was dat we tussen wat locals leefden. Elke familie heeft zijn eigen tempel met daarbinnen huisjes, wij sliepen in één van deze huisjes, dus we konden gelijk een beetje echte Balinese cultuur mee pikken. ’s Middags hebben we heerlijk geluncht in een mooi restaurantje aan de zee aanbevolen door Linda (hmmm was heerlijk Lin). En ’s avonds de mooie sunset van Tanah Lot bewonderd onder het genot van een heerlijke fruitshake (our favourites!!!). De volgende dag met onze backpacks weg van het toch wel toeristische Kuta naar het mooie binnenland van Bali: Ubud. Hier zaten we, op aanraden van Lars en Bart (Bali-experts) in een heel fijn hostel MET zwembad, wat wel erg fijn is met deze warmte. Ubud noemen ze ook wel het culturele centrum van Bali. Je hebt in de hoofdstraat erg veel leuke shops, restaurantjes, massage tentjes en andere ZEN en meditatie gelegenheden. ’s Middags zijn we naar Monkey Forest geweest, waar we gefascineerd naar onze voorvaderen hebben gekeken. Toen Marieke heel lief een aapje een kusjes gebaar inclusief smakgeluid gaf, werd dit deze keer niet echt gewaardeerd. Mister Monkey liet al zijn tanden zien en maakte een woest grommend geluid. Gauw weg bij dat beest, maar het was een doodlopende weg dus moest ze er opnieuw langs. Oog om oog, tand om tand….. ze is er levend van afgekomen. De volgende keer denkt ze wel eerst 10 keer na voor ze een aap gaat versieren. Versieren (op afstand) doen wij hier in Bali trouwens regelmatig, glimlachflirten noemt Milou het. De Balinese mannen stralen in Milou’s ogen (zal wel komen door haar Indonesische roots) iets magisch uit en niets is leuker dan een fijne glimlach te werpen naar deze mannen met als resultaat een stralende, lieve, mooie, hartstochtelijke lach terug. Echte charmeurs die Balinezen. We horen meerdere malen per dag dat we zo beautiful zijn, een pretty face hebben en zelfs gorgeous zijn, wij nemen deze complimenten dankbaar in ontvangst en ons zelfvertrouwen groeit met de dag. En dit zijn heus geen verkooppraatjes om taxiritjes, massages, sieraden of souvenirs aan ons te verkopen hoor, echt niet ;)!
Omdat we wel zin hadden in iets actiefs hebben we in Ubud een mountainbike tocht geboekt. Nou dat actieve viel behoorlijk mee, want we werden bovenaan de berg gedropt, waardoor we alleen nog maar naar beneden hoefden te racen in een drie uur durende route … easyyyyy! Maar wel echt prachtig mooi zo door het binnenland met de mooie rijstvelden en echte Balinese cultuur. Verder hebben we op aanraden van onze lowbudget versie van the Lonely Planet naar de Elephant Cave gelopen. Dat was maar 3 km…. Dat konden wij wel lopen vonden wij (ook al kost een taxi maar 2 euro), deden we weer een beetje actief. De route gevraagd en op pad gegaan. Na een kwartier lopen de weg maar even gevraagd, want ons oriëntatie vermogen laat ons nog wel eens in de steek. Fiet fiewwww zei het Balineesje, gaan jullie dat echt lopen. Ja natuurlijk 3 kilometer is voor ons zat te doen zeiden we. Half uur later weer de weg kwijt, opnieuw gevraagd, nu was het nog 15 minuten lopen. Een uur later was het nog steeds 15 minuten lopen en daar liepen wij 2 uur lang in de brandende zon op zoek naar die verdomde Elephant Cave en het duurde maar en duurde maar… Geen toerist meer te bekennen en alleen Balinezen die ons aankeken met een blik van waarom lopen jullie in vredesnaam langs de snelweg te banjeren….Maar goed 2 uur later eindelijk dehydrated en hongerig de Elephant Cave bereikt, waar we nu wel heel veel van verwacht hadden na het doorstaan van onze Walkabout. Op zoek naar de tempel, na een uur lopen begonnen we toch enigszins te twijfelen of we wel goed zaten, want we hadden al meer dan een half uur geen andere toeristen meer gezien. Toen Milou bijna van het modderige pad afgleed, niet kon stoppen en op een haar na het ravijn wist te ontwijken, zijn we teruggegaan. Tenminste dat probeerden we, maar we kwamen in een arme buitenwijk terecht. Natuurlijk! Wij waren weer eens verdwaald en hadden het mooiste punt al na 20m. bij binnenkomst al gepasseerd, maar waren ons er niet bewust van dat het dat dus al echt was. Na een tijdje weer de weg terug gevonden en we waren het dikke zat. De local bus naar huis genomen en genoten van onze welverdiende lunch met uitzicht op rijstvelden. ’s Avonds vonden wij dat we wel een heerlijk massage verdiend hadden na deze dag en hebben voor 5 euro een über chille massage gehad van een uur. De reis ging verder naar Padang Bay. Daar zaten we in een erg gezellig hostel aan het strand. Op het strand links van ons hostel hebben we even gesnorkeld, dat was erg mooi! Op het strand een eindje verderop naar rechts hebben we als echte dolfijntjes in onwijs hoge golven gespeeld. Milou had gelijk, bij de eerste poging in een golf te duiken, haar duikbril en snorkel op gezet, zodat ze ook onder water kon ademen en kijken, ze wilde zich op en top dolfijn voelen. Ze twijfelde geen moment toen ze een reusachtige golf van minstens 4 meter hoog zag aankomen en dook er in. Marieke stond nog moed te verzamelen op het strand, keek toe en zag de bui al hangen…..Golf….. weg Milou….. en een paar seconden later spoelde daar op het strand een prachtige potvis aan in een roodgespikkelde bikini met een duikbril vol met water….. Beiden kwamen we niet meer bij na dit tafereel en hebben we even overdacht hoe we het beste die woeste golven veilig konden in duiken. Het is ons uiteindelijk een paar keer gelukt, maar het was wel een behoorlijk zware sport zo in die woest hoge golven. Na twee dagen Padang Bay zijn we met een local vissersbootje naar Nosa Lembognan gegaan. Onderhandeld over de prijs en toen we daar uit zijn gekomen zei de man I have the big boat….. uhmmm big?? Het was het kleinste bootje in de haven maar goed, ook wel weer een avontuur, dus daar gingen we met vader & zoon, Marieke & Milou en onze backpacks de zee op om naar een klein eilandje te varen. Nog geen 10 minuten onderweg zagen we onverwacht een groep dolfijnen een eindje verderop zwemmen. Onze dag kon niet meer stuk! Het was een heel leuk tochtje op de boot en we zijn na een uurtje varen veilig op land aangekomen. Op het eilandje kwamen we er achter dat we maar 1 dagje op het eiland konden zijn i.v.m. onze strakke reisplanning en hebben we een scooter gehuurd om zo toch veel van het eiland te kunnen zien. Snel een dealtje gemaakt met de scooterverhuur-meneer en nog geen half uur later stonden we oog in oog met onze Romana. Op zich is het rijden van een scooter een doodnormale zaak op Bali en zo ook op dit eiland. Waar het niet zo dat deze Dutchies beiden nog nooit scooter hadden gereden, waardoor het voor ons dus een sensationele dag was! Van de scooterverhuur-meneer mochten we alleen op Romana rijden als we ook echt konden scooter rijden. Dus wij met een uiterst serieus gezicht even aangegeven dat de scooters in Nederland heel anders in elkaar zitten, of hij toch niet even wilde uitleggen hoe de scooter start, waar je gas moet geven en vooral waar de remmen zitten. De beste man zijn Engels was niet zo best en ons Balinees heeft ook nog wat gebreken, waardoor we na een kort proefrondje, met een eilandplattegrondje in onze vuist gepropt maar zijn vertrokken. Met gierende banden sjeesden wij de hoek om, met een gemiddelde snelheid van 60 km per uur, menig Balinees had moeite om ons bij te houden. Okee, we zullen eerlijk zijn van gemiddelde snelheid was geen sprake want het lukte Milou niet een constante snelheid aan te houden gas, rem, gas, rem, gas, gas en rem tegelijk en zo verder. De Balinezen vonden het fantastisch, twee van die klungels die niet harder dan 10 km per uur aan elkaar vastgeklampt op een stoere scooter zaten. Hoewel wij samen altijd een goed team zijn, waren wij er al achter dat wij één ding niet samen kunnen, dat was kanoën en nu kunnen we scooteren daar bij schrijven. Wij besloten er maar een feestje van te maken en ons laatste redmiddel in te zetten, zoals we dat bij het kanoën ook altijd doen: luid zingen en met een brede glimlach op ons gezicht net doen alsof er niets aan de hand is. De Balinezen zwaaiden, zongen en riepen mee terwijl wij zwaaiend in onze tweepersoonsoptocht langs kwamen pruttelen. En we kregen er zowaar wat plezier in. Dit kwam voor een groot deel ook door de prachtige omgeving die het eiland had. Het ene plekje was nog mooier dan het andere en eindelijk hadden wij echt het gevoel tussen de locals van Bali te zijn en echt een beeld te krijgen van het leven hier. Na een lunchstop op Dreambeach (de naam zegt genoeg) was het Marieke’s beurt om bij Romana voorop te springen. Milou was een scooternatuurtalent, maar vergeleken bij Marieke stelde dat niets meer voor! Marieke bleek een natural feeling voor dit voertuig te hebben en voelde zich direct één met Romana, haar nieuwe hartsvriendin. Om niet te stoer te doen voor Milou, deed ze maar alsof ze doodsbang was om Romana te besturen en om die uitspraak kracht bij te zetten werd voor elk hobbeltje en met name voor elke tegenligger keihard in de rem geknepen. Waardoor Milou elke keer met een klap achterop haar rug knalde. Milou die probeerde haar als een echte Bennie Hazelhekke (onze rij-instructeur) gerust te stellen met rustige, lieve en kalmerende complimentjes “je bent echt heel goed” “Er zijn heel veel mensen die veel slechter rijden dan jij” “Over deze hobbel had niemand met wat meer vaart heen gedurfd” etc. Het ging steeds beter en Marieke zat na een half uurtje vol zelfvertrouwen op Romana, terwijl Milou vanaf achterop de route las (wat vrijwel foutloos ging!) Tot we in een enorm modderbad belandden en Romana niet deed wat Marieke haar vroeg. Romana gleed alle kanten op en Marieke en Milou gingen met haar mee. Milou gilde “GAS GEEEEVEEENNN, ANDERS KOMEN WE VAST TE ZITTEN!!!! En dat deed die trouwe Marieke dan ook maar, waardoor Romana nog 5 meter zijwaarts door de modder doorgleed en daar uiteindelijk tot stilstand kwam… “Marieke, gaat ie??” “Eeehh jaa met jou??” “Ik denk het wel” en toen proestten we het uit van het lachen. Stonden we dan met onze blote voeten in de dikke modder, onze slippers ergens halverwege en zowel Romana, Marieke als Milou van top tot teen onder de modder. Romana maakte nogal een vreemd geluid toen we verder reden, maar we hebben net gedaan of we dat niet hoorden. In onze laatste bocht moest Marieke nog een klein heuveltje over, maar in plaats van te remmen gaf ze gas en andersom. Romana maakte een sprongetje en Milou ook, bovenop Marieke, die nog steeds het gas vasthad. “REMMENNN!!!” En weer lagen we in een deuk, scooteren is gewoon ons ding niet, daar kunnen we ons maar beter bij neerleggen.

<<<>>>